Αποκάλυψη....

Μια φορά κι ένα καιρό, και συγκεκριμένα πριν από 39 χρόνια, κάπου έξω από τη Λάρισα γεννήθηκε ένα αγόρι. Ήταν 10 Ιουλίου και ημέρα Σάββατο όπως και σήμερα. (Τυχαίο? Δε νομίζω…)
Οι Μοίρες κατέφθασαν στην κούνια του και το κοιτούσαν. Η Λάχεσης κοίταζε τον τροφαντό μπέμπη και χαμογελούσε.
-Χρόνια έχω να δω τόσο ήρεμο μωρό, είπε στην Κλωθώ. Μ αρέσει! Το θέλω για μένα…Θα το κλείσω σ ένα κάστρο και λίγο πριν το απώτατο όριο των γηρατειών θα του εμφανιστώ…
- Άσε ήσυχο το παιδί! (της είπε η Κλωθώ) είναι κρίμα να το αποξενώσεις από τις χαρές του έρωτα.
-Ίσα , ίσα ! (της απάντησε) θα το γλιτώσω από άσκοπες σχέσεις και ανόητα συναισθήματα. Του αξίζει να του λάχει η καλλίτερη, η ΦΩΤΟΒΟΛΑ, εγώ δηλαδή…
Δεν ήθελε να μπλέξει η Κλωθώ με την Λάχεση, ήταν ξεροκέφαλη, άμα της έμπαινε κάτι στο μυαλό δεν της το έβγαζες με τίποτα….
Το πε και το κάνε … Περνούσαν τα χρόνια και ο νεαρός εκλεκτός μεγάλωνε απομονωμένος , με βιβλία , μουσική και δυαδίκτυο.
Ένα βραδάκι του Μάρτη, η Λάχεσης αποφάσισε πως ήταν πια η ώρα της να εμφανιστεί και να ζήσει μαζί με τον διαλεχτό της καρδιάς της, τις χαρές του απόλυτου έρωτα…..
Έτσι κι έγινε. Δεν του αποκάλυψε αμέσως την αλήθεια. Ποια ήταν και γιατί η ζωή του ήταν διαφορετική από τα άλλα αρσενικά.
Περίμενε την ημερομηνία, τα συγκεκριμένα γενέθλια.
Δεν του το πε, του το έγραψε. Τον παρακίνησε να φτιάξουν ένα κοινό blog και του το έγραψε εκεί….

Ναι αγάπη μου, είμαι η Μοίρα σου….
Χρόνια σου καλά, κι αν είναι καλά, (που θα είναι , γιατί θα φροντίσω εγώ γι αυτό) η Άτροπος δε θα σε αγγίξει…

Να σε χαίρομαι κι εγώ και όλοι όσοι σε αγαπούν…
Τα σέβη μου στη μητέρα και στον πατέρα….



χρόνια σου καλά άντρα μου!