Ἕνα παλάτι ἀδιάβατο κλειστὸ καὶ ρημαγμένοπανώρῃο βασιλόπουλο βαστάει μαρμαρωμένο.
Δέρν᾿ ἡ θολοῦρα, ἡ χειμωνιὰ τὸ ἔρμο τὸ παλάτι,
κι᾿ οὐδὲ μιλάει τὸ μάρμαρο, οὐδὲ κι᾿ ἀνοίγει μάτι.
Λάμπει ὁ ἥλιος, κελαϊδοῦν τῆς ἄνοιξης τ᾿ ἀηδόνια,
κι᾿ ἐκεῖνο μένει ἀσάλευτο, βουβὸ ἀπὸ τόσα χρόνια.
Κἄποια νεράϊδα τῆς ἐρμιᾶς καὶ μάγισσα ὠργισμένη
τὸ καταράστηκε βαρειὰ καὶ μάρμαρο ἔχει γένει.
Καὶ τὸ παλάτι ἐρήμαξε, τὸ σκέπασαν τὰ δάση
κι᾿ ὡς τώρα πόδι ἀνθρωπινὸ δὲν ἔχει ἐκεῖ περάσει.
Μονάχα ὁ χρόνος, ποὺ περνάει ὁλημερὶς μπροστά του,
ἔγραψε μέσ᾿ στὸ μάρμαρο μαζὶ μὲ τ᾿ ὄνομά του:
«Χαρὰ στὴ νειὰ τὴν ὤμορφη ποὺ ἡ μοῖρα θὰ τῆς δείξῃ
τὸ σιδερόχορτο νὰ βρῇ, τὴν πόρτ᾿ αὐτὴ ν᾿ ἀνοίξῃ,
ν᾿ ἀγκαλιαστῇ τὸ μάρμαρο, σιμά του ν᾿ ἀγρυπνήσῃ
σαράντα δυὸ μερόνυχτα, γλυκὰ νὰ τὸ ξυπνήσῃ».
Εἶνε παλάτι ἐρημικὸ κι᾿ ἀπόκλειστο ἡ καρδιά μου,
μαρμαρωμένον βασιληᾶ βαστάει τὸν ἔρωτά μου.
Χαρὰ στὴ νειὰ τὴν ὤμορφη, ποὺ τὴν καρδιὰ θ᾿ ἀνοίξῃ
καὶ μὲ τὸ κρύο τὸ μάρμαρο τὰ χείλη της θὰ σμίξῃ.
(ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗΣ)
2 σχόλια:
Σ ένα παλάτι αδιάβατο , κλειστό και ρημαγμένο
Μ έφερε ο έρωτας και μου πε να προσμένω.
Το δερνε η θολούρα, η χειμωνιά, το έρημο παλάτι
Μα μου πε να μη σκιάζομαι , γιατί θα γίνει κάτι…
Θα λάμψει ο ήλιος ξαφνικά,
της άνοιξης τα αηδόνια, θα κελαιδούσαν όμορφα
που χαν σιωπήσει χρόνια.
Κάποια κακιά νεράιδα, μια μάγισσα οργισμένη
Ήθελε τον ιππότη αυτόν, που μες το κάστρο μένει.
Κι όταν αυτός αρνήθηκε τα μαύρα της τα βέλη
Αυτή τον καταράστηκε, μόνος του να μένει.
Χαρά σε σένα όμορφη,
Τα μάγια σα θα λύσεις, τότε που τον ιππότη αυτόν,
θα τον αναγεννήσεις.
Θ αγκαλιαστείς στα μάρμαρα , σιμά του θ αγρυπνήσεις
και τις χαρές του έρωτα , σα σμίξεις…
θα τις ζήσεις.
.
Ήταν παλάτι ερημικό κι απόκλειστο η καρδιά του.
Με τη φωνή του έρωτα , φώναξε τα όνομα του
Και σαν σ ακούσει θε να ρθει, την αγκαλιά θ ανοίξει
Κι ούτε κι αυτός ο θάνατος, δε θα χωρά στη σμίξη…
ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ.
Τον "έσκισες" τον Κρυστάλλη λέμε...
Δημοσίευση σχολίου