το άκουσα απο τον γείτονα που το χε τέρμα...
ξέρω ότι σιχαίνεσαι το μπουζούκι, αλλά ο στίχος με εκφράζει...
μπουζουκλερί το έκανα το μαγαζί...
αλλά μου λείπεις.......
κι αφου δεν θα το ακούσεις....
διάβασε το!
Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά,
ας μείνουμε με γρατσουνιές στους ώμους και στην πλάτη,
να μαρτυράνε πως οι δυο πετάξαμε ψηλά
σαν κοιμηθήκαμε μαζί στο ίδιο το κρεβάτι.
Μέχρι να βρούμε ουρανό,
άσε με να παραμιλώ,
να καίγομαι στο σώμα σου,
και να φιλώ το στόμα σου.
Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά,
ας μείνουμε με γρατσουνιές στους ώμους και στην πλάτη,
τις νύχτες να σε προσκυνώ με λόγια φλογερά
σαν θα σε ρίχνω στης φωτιάς ξανά το μονοπάτι.
Μέχρι να βρούμε ουρανό,
άσε με να παραμιλώ,
να καίγομαι στο σώμα σου,
και να φιλώ το στόμα σου.
2 σχόλια:
Δεν είναι πολύ μακριά καλή μου.
Μικραίνει το χάσμα του χωροχρόνου, μακραίνει το χάσμα της αναμονής.
Με τόσα καψώνια της μοίρας πάντως δεν θα γίνουμε άγγελοι, μα, ιερομάρτυρες...
σαν αυτούς τους Βίκιγκς που μου λεγες!
:)
Δημοσίευση σχολίου